ΤΟ ΣΟΥΒΛΑΤΖΙΔΙΚΟ ΜΟΥ

Στις μέρες μας, η χρήση του «μου» έχει παραγίνει.  Για παράδειγμα, και ιδιαίτερα στις ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές διαφημίσεις, αναφέρονται τα εξής τραγελαφικά: η δική μου τράπεζα, η δική μου εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, το αγαπημένο μου σνακ και άλλα πολλά.  Στην πραγματικότητα, οι διαφημιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι τόσο πετυχημένες οι υπηρεσίες και τα προϊόντα που μας προσφέρουν αυτές οι εταιρείες, και τόσο πολύ μας νοιάζονται, που πρακτικά γίνονται μέρος του εαυτού μας.  Σε κάθε περίπτωση εγώ κρατάω τις επιφυλάξεις μου, ιδιαίτερα βλέποντας το επιτόκιο της τράπεζας (μου), αλλά και τον λογαριασμό του κινητού τηλεφώνου (μου).   Όμως, υπάρχει ένας κλάδος της οικονομίας που μπορεί άνετα να χρησιμοποιεί το «μου» και δεν είναι άλλος από τον κλάδο των σουβλατζίδικων.  Τι θα πρέπει όμως να πληροί το σουβλατζίδικο ώστε να μπορέσω να το θεωρήσω το σουβλατζίδικο μου;

Καταρχήν θα πρέπει να έχει συγκεκριμένο αλλά και περιορισμένο μενού.  Καινοτομίες τύπου κοτομπέικον ανήκουν στη σφαίρα της αηδίας και απορώ ποιος τις σκέφτηκε πρώτος.  Οι μόνες καινοτομίες που θα πρέπει να είναι αποδεκτές είναι βασισμένες σε παραδοσιακά προϊόντα του σουβλατζίδικου, πχ μπιφτέκι γεμιστό με γύρο (Υπάρχει! Ψάξτε το εντατικά!).  Κατά τα άλλα το μενού θα πρέπει να έχει λίγα, διακριτά, παραδοσιακά προϊόντα, παρασκευής του ίδιου του σουβλατζίδικου και όχι ετοιματζίδικα κατεψυγμένα.  Πίτα ή ψωμάκι με γύρο, σουβλάκι (καλαμάκι στα αθηναϊκά), μπιφτέκι, άντε και σουτζουκάκι, πατάτες τηγανητές, καμιά χωριάτικη και καμιά αλοιφή σπιτική, αυτά σε γενικές γραμμές αρκούν. 

Κατά δεύτερον, η κατασκευή και διακόσμηση του μαγαζιού θα πρέπει να είναι χαμηλών τόνων και να κινείται μακριά από το μοντέρνο.  Πλακάκια και αλουμίνια είναι τα λογικά δομικά υλικά προτίμησης.  Οι νεοεμφανιζόμενες εκδοχές με ξύλινα πατώματα, πορτοκαλί τοίχους, κόκκινες λάμπες για να κρατάνε ζεστά τα ψητά και τα λοιπά, παραπέμπουν σε all-day-café-bar-restaurant με ανατρεπτική αισθητική και concept, και όχι σε σουβλατζίδικο.  Μέσα στο προφίλ θα πρέπει να προστεθεί η ανάγκη για έλλειψη τέλειου εξαερισμού, ώστε να υπάρχει η κατάλληλη ατμόσφαιρα.    

Επίσης, το όνομα του σουβλατζίδικου θα πρέπει να κινείται και αυτό εντός της παράδοσης, ή τέλος πάντων να βασίζεται στην ελληνική ευρηματικότητα (πονηριά).  Πχ, ο γύρος του Άιφελ, Γύρομπανκ, τα Άγραφα, ο Βαρδάρης, ο Τάκης είναι, κατά την κρίση μου, πετυχημένα ονόματα, σε αντίθεση με το  Gyros House, Planet Gyros, Souvlaki center, και τα τοιαύτα αγλλοπρεπή.

Τέλος, το σερβίρισμα έχει συγκεκριμένο τελετουργικό το οποίο είναι η προστιθέμενη υπηρεσία που πωλείται μαζί με το τελικό προϊόν (κάτι σαν να λέμε τσάμπα σέρβις για το αυτοκίνητο).  Απαραίτητη είναι η παρουσία μάστορα κάθυδρου με άσπρη πάρα πολύ λερωμένη ποδιά, και χαρακτηριστικά μαύρα νύχια από τα λάδια και τα κάρβουνα.  Επίσης απαραίτητη είναι η λαδόκολα για το τύλιγμα της πίτας, η προσθήκη χαρτοπετσέτας γύρω από τη λαδόκολα, και η προσφορά του έτοιμου προϊόντος με σαφή προέκταση του βραχίονα του μάστορα προς τα μούτρα του αγωνιούντα πελάτη.  Η πληρωμή επιβάλλει επιστροφή ρέστων γεμάτων με αλατοπίπερο και λίγα λάδια. 

Έξτρα υπηρεσίες, όπως κάρβουνα, ή μάζεμα του γύρου που έχει πέσει στο πάτωμα με σκουπάκι και προσθήκη του στη στοίβα με τον κομμένο γύρο δίνουν πόντους στο δικό μου σουβλατζίδικο.

Τρελές νοστιμιές!