Τελείωσαν για άλλες μια χρονιά οι εκδηλώσεις της γιορτής της Καταναλωσύνης, και υποθέτω ότι όλοι βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση: αρκετά φτωχότεροι με τόσα δώρα που πήραμε, γεμάτοι άχρηστα πράγματα με τόσα δώρα που πήραμε επίσης, και το πιο σημαντικό, στην ίδια γαστριμαργική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι και εγώ: απορούμε για άλλη μια χρονιά γιατί πέσαμε στη λούμπα της γαλοπούλας.
Αυτό, λοιπόν, το ξενόφερτο πουλί ταλαιπωρεί τη γεύση μου κάθε Χριστούγεννα από τότε που τα θυμάμαι. Δεν είναι μόνο το τραγικό του μέγεθος, που χρειάζεται ειδικού μεγέθους κατσαρόλα για την βράση του, αλλά είναι και η γεύση του, ειδικά όταν τρωει κανείς το ψαχνό. Χωρίς την χρήση λιπαντικών (μαγιονέζα, μουστάρδα, ή ακόμα και εκείνο το εξαιρετικά θλιβερό cranberry sauce), απλά δεν κατεβαίνει. Χαρακτηριστικά, μετά την είσοδο μπουκίτσας στο στόμα, και το κοπιαστικό μάσημα για πεντάλεπτο, όπου το στόμα προβαίνει σε υπερπαραγωγή σάλιου για να αποφύγει την πλήρη εσωτερική επικάλυψη του με γαλοπούλα – στόκο, η οποία εγκυμονεί κινδύνους μόνιμης εγκατάστασης, ακολουθεί το χαρακτηριστικό γκλουπ, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα το ξύσιμο του οισοφάγου, και τον παραλίγο πνιγμό. Κατόπιν, η μπουκίτσα εγκαθίσταται στο στομάχι και περιμένει αμέριμνη να χωνευτεί, κάτι για το οποίο χρειάζεται περίπου μια εβδομάδα. Η όλη διαδικασία της κατανάλωσης της γαλοπούλας συνεχίζεται για καμιά ώρα (εξού και τα Χριστουγεννιάτικα τραπέζια κρατάνε για πάντα), ώσπου επιτέλους να εξαφανιστεί το –ιστορικά χαρακτηρισμένο ως- πουλερικό από το πιάτο. Παλαιότεροι και σοφότεροι, όπως πχ ο παππούς μου, αποφεύγουν όλη αυτή τη διαδικασία υποστηρίζοντας ότι ο γιατρός τους είπε να προσέχουν τι τρωνε (χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις).
Η γαλοπούλα όμως έχει και άλλες καταπληκτικές ιδιότητες πέρα από τα παραπάνω: για παράδειγμα, φτιάχνει σούπα σαφώς κατώτερη της κοτόσουπας, και μάλιστα μετά από πολύ περισσότερη ώρα βρασίματος. Επίσης, έχει κάνα δύο στρέμματα περισσότερη πέτσα από ένα κοτόπουλο, η οποία πέτσα είναι ιδιαίτερα λαστιχοτή και τελείως ακατάλληλη για βρώση. Τέλος, ακόμα και σε τραπέζι δέκα ατόμων, η μισή τουλάχιστον περισσεύει, ταλαιπωρώντας την οικοδέσποινα οικογένεια για χρονικό διάστημα που διαρκεί τουλάχιστον μέχρι τα Φώτα.
Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν ότι οι κομουνιστές κυρίως, αλλά και αρκετοί αναποφάσιστοι, όπως εγώ, θεωρούμε τη γαλοπούλα το ύστατο εργαλείο του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ενάντια στο κοινωνικό κράτος των Ευρωπαίων, αλλά και το Ελληνικό παραδοσιακό γουρουνάκι.
Αυτό, λοιπόν, το ξενόφερτο πουλί ταλαιπωρεί τη γεύση μου κάθε Χριστούγεννα από τότε που τα θυμάμαι. Δεν είναι μόνο το τραγικό του μέγεθος, που χρειάζεται ειδικού μεγέθους κατσαρόλα για την βράση του, αλλά είναι και η γεύση του, ειδικά όταν τρωει κανείς το ψαχνό. Χωρίς την χρήση λιπαντικών (μαγιονέζα, μουστάρδα, ή ακόμα και εκείνο το εξαιρετικά θλιβερό cranberry sauce), απλά δεν κατεβαίνει. Χαρακτηριστικά, μετά την είσοδο μπουκίτσας στο στόμα, και το κοπιαστικό μάσημα για πεντάλεπτο, όπου το στόμα προβαίνει σε υπερπαραγωγή σάλιου για να αποφύγει την πλήρη εσωτερική επικάλυψη του με γαλοπούλα – στόκο, η οποία εγκυμονεί κινδύνους μόνιμης εγκατάστασης, ακολουθεί το χαρακτηριστικό γκλουπ, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα το ξύσιμο του οισοφάγου, και τον παραλίγο πνιγμό. Κατόπιν, η μπουκίτσα εγκαθίσταται στο στομάχι και περιμένει αμέριμνη να χωνευτεί, κάτι για το οποίο χρειάζεται περίπου μια εβδομάδα. Η όλη διαδικασία της κατανάλωσης της γαλοπούλας συνεχίζεται για καμιά ώρα (εξού και τα Χριστουγεννιάτικα τραπέζια κρατάνε για πάντα), ώσπου επιτέλους να εξαφανιστεί το –ιστορικά χαρακτηρισμένο ως- πουλερικό από το πιάτο. Παλαιότεροι και σοφότεροι, όπως πχ ο παππούς μου, αποφεύγουν όλη αυτή τη διαδικασία υποστηρίζοντας ότι ο γιατρός τους είπε να προσέχουν τι τρωνε (χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις).
Η γαλοπούλα όμως έχει και άλλες καταπληκτικές ιδιότητες πέρα από τα παραπάνω: για παράδειγμα, φτιάχνει σούπα σαφώς κατώτερη της κοτόσουπας, και μάλιστα μετά από πολύ περισσότερη ώρα βρασίματος. Επίσης, έχει κάνα δύο στρέμματα περισσότερη πέτσα από ένα κοτόπουλο, η οποία πέτσα είναι ιδιαίτερα λαστιχοτή και τελείως ακατάλληλη για βρώση. Τέλος, ακόμα και σε τραπέζι δέκα ατόμων, η μισή τουλάχιστον περισσεύει, ταλαιπωρώντας την οικοδέσποινα οικογένεια για χρονικό διάστημα που διαρκεί τουλάχιστον μέχρι τα Φώτα.
Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν ότι οι κομουνιστές κυρίως, αλλά και αρκετοί αναποφάσιστοι, όπως εγώ, θεωρούμε τη γαλοπούλα το ύστατο εργαλείο του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ενάντια στο κοινωνικό κράτος των Ευρωπαίων, αλλά και το Ελληνικό παραδοσιακό γουρουνάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου