ΣΙΧΑΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΦΑΓΗΤΑ

Είναι αρκετά παράδοξο, αλλά πολλά φαγητά που θεωρούσα σιχαμένα όταν ήμουν παιδί, πλέον τα θεωρώ πολύ νόστιμα.  Νομίζω πάντως ότι αυτό συμβαίνει σε όλα τα φυσιολογικά παιδιά.  Άλλωστε, το φυσιολογικό παιδί σε καμία περίπτωση δεν είναι σίγουρο ότι θα εξελιχτεί σε φυσιολογικό ενήλικα.  Βασικά η φυσιολογικότητα είναι συνάρτηση της ύπαρξης....πωπω άστο κάηκε. 

Πάλι στη λογική του High Fidelity, έχω συντάξει τη λίστα με το top 10 σιχαμένων παιδικών φαγητών, γράφοντας πλέον ως παιδί (από τις αχνές μνήμες που μου έχουν απομείνει):

10. Φασολάδα: όχι ρε μάνα, πάλι αυτή η φασολάδα.  Βλέπω τα φασόλια να στροβιλίζονται στο βαθύ μου πιάτο, και αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει αυτό το φαγητό.  Μαμά δεν πεινάω... ΦΑΕ, ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ;  Τρωω, γιατί τα παιδάκια στην Αιθιοπία πεθαίνουν από την πείνα.

9. Αγκινάρες αλά πολίτα:  τι είναι αυτό το αλά πολίτα ακριβώς, δεν καταλαβαίνω. Παρατηρώ κάτι κίτρινα μπλούμ με πατάτες και καρότα (χειροκρότα, χειροκρότα).    Αποφασίζω να δοκιμάσω.  Με προσοχή πιρουνίζω μια αγκινάρα, την βάζω στο στόμα μου, και αμέσως αποφασίζω πως δεν θα την ξαναδοκιμάσω ποτέ, κι ας πεινάω ανεπανόρθωτα, κι ας φαω τιμωρία. 

8. Φακές:  έξω βρέχει, κάνει και κρύο, και μπροστά μου αχνίζει το πιάτο με τις φακές.  Επικεντρώνομαι στα περιφερειακά (ψωμί, ταραμοσαλάτα, κλπ) με πάθος.  Και πάνω που πάω να αγγίξω τις φακές, λεω με αποφασιστικότητα ότι πρέπει να πάω για διάβασμα.  ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΡΕ ΜΙΚΡΕ, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΠΟΤΕ!  ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΟΣΗ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΦΑΚΕΣ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΦΑΚΕΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!  Τρώω όλο μου το φαγητό προκειμένου να μην διαβάσω.

7. Κουνουπίδι σε οποιαδήποτε μορφή:  μπαίνω σπίτι χαρούμενος μετά το σχολείο, και αμέσως το αναγνωρίζω.  Τρελή μπόχα!!!! Βγαίνω από το σπίτι αμέσως, πριν καταλάβει κανείς ότι έφτασα, τρέχω στον τηλεφωνικό θάλαμο, ρίχνω κέρμα, παίρνω τους γονείς και τους ενημερώνω ότι πρέπει να μείνω στο σχολείο για άλλες δύο ώρες για να γράψω στον μαυροπίνακα 10 τρισεκατομμύρια φορές: ΑΓΑΠΑΩ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.  Πρόκειται για παλιές και πολύ πετυχημένες παιδαγωγικές μεθόδους, οπότε γίνεται αμέσως αποδεκτή ως δικαιολογία.

6. Σπανακόριζο: άσχημα νέα.  Πρέπει να γίνω σαν τον Ποπάυ.  Προτιμάω, και το εκφράζω ανοιχτά, να παραμείνει ο ήρωας μου στην τηλεόραση, και μήπως να πάω στην τηλεόραση αμέσως να δω αν παίζει?  Το αποτέλεσμα της πρότασης μου είναι το αναμενόμενο.

5. Πρασόριζο:  ούτε καν Ποπάυ δεν γίνεσαι με αυτό το φαγητό ρε μάμα.  ΦΑΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΤΟ, ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΣΑΙ, ΘΑ ΣΟΥ ΦΤΙΑΞΩ ΣΠΑΝΑΚΟΡΙΖΟ.    Τρελή τρίπλα η μαμά, μέγα σφάλμα ο γιος.   

4. Χόρτα:  Χόρτα αντί για σαλάτα πάλι.  Πραγματική ελληνική τραγωδία. Προσθέτω άπειρο λάδι και λεμόνι, και τελικά έχω χορτόσουπα, που φυσικά δεν τρώγεται.   Το επαναλαμβάνω καθημερινά, μέχρι οι γονείς μου να αποφασίσουν ότι τζάμπα τα πετάμε κάθε μέρα και δεν μου τα ξαναπροσφέρουν ποτέ.  Μια από τις ελάχιστες μικρές νίκες στην καθημερινό αγώνα για διατροφή βασισμένη αποκλειστικά στα κεφτεδάκια με πατάτες τηγανιτές.      

3. Αντζούγιες:  Με απορία κοιτάω τον πατέρα μου να τις καταβροχθίζει.  Τελικά, ή κάτι δεν καταλαβαίνω, ή είναι ψέμα αυτό που μας λένε στο σχολείο ότι οι γονείς μας τα ξέρουν όλα.

2. Ελιές:  ΦΑΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ, ΕΛΙΕΣ ΚΑΛΑΜΩΝ ΛΟΥΞ.  Άμεσα συμπεραίνω ότι και για αυτό ευθύνονται αυτοί οι Πελοποννήσιοι, που όπως μαθαίνουμε στο Βορειοελλαδίτικο σχολείο που πηγαίνω, είναι η αιτία για τα περισσότερα κακά της χώρας (βλέπε Κωνσταντινούπολη, Παλαιολόγοι, κλπ).   

1. Μοσχαράκι νωά λεμονάτο με έτοιμο πουρέ:   Ίσως το μοναδικό φαγητό με κρέας που σιχαίνομαι, αλλά πραγματικά το σιχαίνομαι.  Ο πατέρας παίρνει το αλυσοπρίονο και αρχίζει να κόβει λεπτές φέτες από αυτό το απροσδιορίστου χρώματος κρέας (κάτι σαν συμπιεσμένες φακές).  Η φέτα τοποθετείται πάνω στον τραγελαφικό πουρέ και περιχύνεται με σάλτσα.  Το μεγάλο ατού αυτού του φαγητού είναι ότι με σωστή ανάμιξη γίνεται πραγματικά υπερθέαμα.   Με το σερβίρισμα λοιπόν, ξεκινάω τη μίξη, μέχρι να ακουστεί το κλασικό: ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΣΟΥ; ΦΑΤΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ. 

Από τα παραπάνω φαγητά, υπάρχουν τρία που ακόμα δεν τα αντέχω (7, 6 και 1).  Τα υπόλοιπα όμως πλέον μου αρέσουν μια χαρά.  Μήπως τελικά η ενηλικίωση και το χάσιμο της παιδικής αθωότητας με έσπρωξε στην κατάχρηση της φασολάδας; Μήπως πρέπει να πάω στους ΝΑ (FA στη συγκεκριμένη περίπτωση), που απ ότι ξέρω γίνεται καλή δουλειά;